Przysługa w kontemplacji

Słowo zaduma nie jest używane jednolicie wewnątrz literaturze chrześcijańskiej. Może znaczyć owo samo, co medytacja czy dumanie dodatkowo ma na myśli w takim razie medytowanie o czymś. Tutaj słowa rozpamiętywanie używamy wyłącznie na oznaczenie chrześcijańskiej bezprzedmiotowej formy modlitwy. Nie chodzi w życiu o medytowanie powyżej jakąś treścią. Jest to prędzej sytuacja doświadczenia na zewnątrz aktywnymi siłami naszej potocznej świadomości. Słowo "deliberacja" pochodzi spośród łaciny. "Contemplari" znaczy "zauważać". tutaj. Celem jest przeczucie wewnątrz siebie samego, widzenie tego, co boskie wewnątrz nas tudzież stworzeniu w środku postaci uwewnętrznienia bądź doświadczenia nadto naszymi intelektualnymi możliwościami. Kontemplacja jest względnie stanem doznawania aniżeli stanem aktywnego działania. Tego stanu negacja logiczna można przyuczyć, przeciwnie nic bardziej błędnego wzbudzić. Dlatego osoby praktykujące kontemplację, chociaż na początku, potrzebują duchowo doświadczonego człowieka, który je poprowadzi, a od chwili którego iskra prawdopodobnie przeskoczyć, ażeby wewnątrz uczniu, do wnętrza uczennicy rozniecić ten tenże sam ogień. Zadatki do tego są wrodzone każdemu człowiekowi. W kontemplacji można nagrodzić czwórka fazy:1. Modlitwa jako wyjście aż do kontemplacji. 2. Doznanie własnego bycia - modlitwa spokoju. 3. Doświadczenie oświecenia. 4. Wcielenie doświadczenia oświecenia.Pierwsze dwie fazy dadzą się spełnić przez każdego człowieka zdrowego fizycznie natomiast psychicznie. Prowadzą one do stanu wielkiego spokoju dodatkowo głębokiego pokoju. W religijnym obszarze nazywa się ów grupa społeczna "modlitwą spokoju". Jako proste bycie w obecności Boga. Jest owo stan rzeczy kontemplacji. Człowiek patrzy do wnętrza swoje własne bycie. Doświadcza w środku ten maniera Boga bliżej zaś głębiej niż przy modlitwie ustnej innymi słowy rozważającej. "Modlitwa spokoju" wpływa w większości wypadków silnie na osobowość. Jednakże nie chodzi w tej okolicy do tej pory o mistyczny kondycja we właściwym sensie. Ten pojawia się dopiero w fazie trzeciej tudzież czwartej. Mistyczny poziom przydarza się człowiekowi: negacja logiczna jest dozwolone go wywołać aktem woli, wprawdzie lecz wciąż przyrządzać wskroś etiuda modlitwy. Ten, komu dane jest wleźć aż do tej przestrzeni, ten na wówczas co doświadcza, co owo znaczy, żywić amor Boga ze wszystkich sił. Bóg w pojedynkę daje takiemu człowiekowi nowe siły, za pomocą którym przypadkiem on ubóstwiać Boga. W praktyce te czwórka kroki nie występują rozdzielnie, aczkolwiek krzyżują się także zachodzą na siebie.Wspinając się coraz wyżej wewnątrz swych duchowych pragnieniach, istota ludzka odkrywa kontemplację jako świat negacja logiczna ostatnim tchem możliwą dla siebie, wszak tudzież sobie zadaną. Pragnąc kontrować na taki forma łaski szuka sposobów pogłębienia swej modlitewnej formacji, oraz stylu życia, który by odpowiadał wewnętrznym natchnieniom.W historii myśli kontemplacyjnej stawiano sobie wątpliwość, na do tego stopnia człek o własnych siłach, prawdopodobnie naruszyć bramę kontemplacji. Mówiono o tzw. kontemplacji nabytej, wewnątrz odróżnieniu odkąd wlanej. Tę pierwszą jest dozwolone by nazwać modlitwą prostego spojrzenia, albo też modlitwą głębokiego milczenia, gdzie pokoju dostępują negacja logiczna lecz psychologiczne, jakkolwiek plus głębsze warstwy bytu. Główną rolę odgrywa miłosna wiara. W niej oświetlony rozum mocą Ducha Świętego zaczyna głębiej uświadamiać sobie rzeczywistość. Jak stwierdza Gaudium et spes: Dzięki darowi Ducha Świętego dochodzi człowiek w poprzek wiarę aż do kontemplacji natomiast pojmowania tajemnicy planu Bożego (GS 15). Kontemplacja wyraża niezwykłe, nieustanne czas myślą także sercem przy Bogu (por. PC 5), między Jego tajemnic, wyjątkowo odnośnie do człowieka. Początkiem kontemplacji są oczy zwrócone na Boga, tylko na Boga. Pośród wielu miłosnych poznań dokonuje się inicjacja w środku nową duchową topografię.Pośród niej rozkwita głąb serca w gorącym spojrzeniu, czystym, pełnym ufności, zwróconym ku Ojcu do wnętrza niebiosach. Aby wpisać do wnętrza dziedzinę kontemplacji, do wnętrza niezwykłą nocna pora kontemplacji wypada podeprzeć klasyczny wpis św. Jana od Krzyża:Orygenes w środku Contra Celsum pisze: Zamknijcie wasze zmysły, wznieście rzut oka waszego ducha tudzież oddalając się od czasu ciała, otwórzcie oczy waszego ducha – to wyjątkowy rozwiązanie, iżby wizytować Boga.Św. Jan od chwili Krzyża: Dusza powinna lecz z miłości patrzeć na Boga… żyć niewzruszenie z miłosną uwagą, a prostą zaś szczerą jak ten, który otwiera oczy spośród myślą o miłości (ŻPM 3,33). Kontemplacja w środku swej istocie wiąże się spośród otwieraniem oczu z miłości. Mieć zakochane oczy. tzn. przyswajać ofiarowaną uczucie dodatkowo odpowiedzieć kochając. Dlatego rozciąga się płeć piękna na życie. Być zdolnym aż do kontemplacji znaczy wyszperać, że jestem miłowany, że jest Ktoś, który tęskni. 2. Kontemplacja lectio divinaBenedyktyńska zwyczaj kontemplacyjna lectio divina przekazana została w formie listu o. Guigo Kartuza aż do brata Gerwazego. Guigo II (zm. dookoła 1193 roku) wstąpił aż do zakonu wewnątrz Grande Chartreuse, którego został wieloletnim generałem, jednakże do wnętrza końcu poświęcił się wyłącznie kontemplacji także pokucie. W korona drzewa zawarł klasyczne pouczenia kształtujące wiele pokoleń monastycznych: Gdy pewnego dnia, zapracowany pracą ręczną zacząłem mieć na myśli o ćwiczeniu się człowieka duchowego, pilnie duszy rozmyślającej ukazały się czwórka stopnie duchowe, i mianowicie: czytanie, rozmyślanie, pacierz i kontemplacja. […] Czytanie (lectio) jest dlatego pracowitym rozważaniem Pism spośród wielką uwagą. Rozmyślanie (meditatio) jest gorliwym działaniem umysłu, szukającego - drogą własnego rozumowania - poznania ukrytej prawdy. Modlitwa (oratio) jest pobożnym wysiłkiem serca, mającym na celu oddalenie złych rzeczy również dokonanie dobrych. Kontemplacja (contemplatio) jest uniesieniem pod adresem Bogu trwożliwego umysłu, kosztującego radości słodyczy wiecznej.Właściwości czterech stopniOkreśliwszy zatem uprzednio cztery stopnie, pozostaje nam pojmować ich właściwości. Czytanie zatem szuka słodycze błogosławionego życia, rozmyślanie znajduje j ą, modlitwa prosi o więcej, rozpamiętywanie smakuje . Stąd zaś tenże sam Pan mówi: Szukajcie, a znajdziecie, kołaczcie, oraz otworzą wam. Szukajcie przy użyciu czytanie, i znajdziecie za pomocą rozmyślanie; kołaczcie na modlitwie, zaś będzie wam otworzone w kontemplacji. Czytanie w pewnej mierze podaje do ust szampański jadło, rozmyślanie rozgniata go tudzież przeżuwa, pacierz wydobywa poczucie piękna, medytacja zaś jest samą słodyczą, która raduje a nasyca. Czytanie dotyka niejako ostatnim tchem powierzchni, rozmyślanie przenika głębiej, pacierz jest prośbą pełną pragnienia, dumanie - radością otrzymanej słodyczy.[…]RozmyślanieUważne stąd rozmyślanie, postępując naprzód nie pozostaje na pozornie, negacja logiczna tkwi na powierzchni, głębiej posuwa stopę. Przenika wewnętrzne sprawy, przeszukuje każdą z osobna. Pilnie rozważa, że Jezus nie powiedział: błogosławieni czystego ciała, jednakowoż serca. Bo negacja logiczna wystarczy być wyposażonym ręce czyste od chwili złych uczynków, jeśli podobnie jak umysłu nie obmyjemy ze zdrożnych rozważań. Potwierdza to szacunek proroka, mówiącego: Któż wstąpi na górę Pana albo kto stanie w środku Jego świętym miejscu? Człowiek rąk nieskalanych plus czystego serca. Jak gorliwie musiał przeliczać tę niewinność serca ten prorok, gdyż modląc się mówił: Serce czyste stwórz we mnie, Boże a także: Jeżeli znalazłbym nieprawość do wnętrza mym sercu, Pan by mnie negacja logiczna wysłuchał. Dusza przeto rozmyśla o tym, gdy bardzo troszczył się o tę cnota beatyfikowany Hiob, który mówił: Zawarłem alians spośród moimi oczami, by chociażby negacja logiczna popatrzeć na pannę. Oto w charakterze nader strzegł się partner uświęcony, który zamykał swoje oczy, by nie patrzeć na nicość, by niebacznie negacja logiczna zobaczyć tego, czego - zachęcony - mógłby pożądać. […] Dusza, zapalona takimi pochodniami, takimi rozbudzona pragnieniami, rozbiwszy fiolka alabastrowego olejku, zaczyna wyczuwać jego słodkość - nadal nie smakiem, natomiast jak gdyby powonieniem. I myśli, niczym słodko byłoby widzieć tej czystości, o której za pomocą rozmyślaniu wie, na sposób ogromnie jest miłą. Lecz cóż uczyni? Płonie pragnieniem posiadania, natomiast nie widzi w środku sobie sposobu, podczas gdy mogłaby ją posiąść: im więcej szuka, tym więcej pragnie. Gdy mnoży rozmyślania, pomnaża a rozpacz, ponieważ pragnąc słodyczy czystości serca, nie być może jej posmakować. Albowiem ten, kto czyta ewentualnie rozmyśla, nie może percypować owej słodyczy, jeśliby nie będzie mu owo dane z górska kraina […]ModlitwaDusza zatem widząc, iż sama spośród siebie negacja logiczna przypuszczalnie osiągnąć cel aż do upragnionych słodyczy poznania zaś doświadczenia plus że im z większym natężeniem zstępuje wewnątrz bałwan serca, tym z większym natężeniem raduje się Bóg, upokarza się tudzież ucieka się aż do modlitwy, mówiąc: Panie, który ukazujesz się owszem ludziom czystego serca, oto z wykorzystaniem czytanie plus rozmyślanie badałam, na kształt mogłabym posiąść prawdziwą klarowność, abym zbytnio jej pośrednictwem mogła intensywnie lub choć wewnątrz małej części zidentyfikować Ciebie. Szukałam Twego oblicza, Panie, oblicza Twego poszukiwałam. Długo rozważałam wewnątrz mym sercu, aż rozgorzał w przedtem płomień plus łaknienie, by w wyższym stopniu Cię poznać. Dajesz mi się zawrzeć znajomość, gdy łamiesz na rzecz mnie bochenek Pisma Świętego, zaś im bardziej Cię poznaję, tym w wyższym stopniu poznać Cię pragnę, w tej chwili negacja logiczna z lekka, według litery, natomiast przy użyciu doświadczenie.[…] Kontemplacja Tymi oraz podobnymi słowami, pełnymi ognia, dusza rozpala swoje zainteresowanie, okazuje swoje uczucie. Tymi śpiewami przywołuje Oblubieńca. Pan zaś, którego oczy patrzą na sprawiedliwych, a uszy Jego otwarte są na ich prośby, negacja logiczna czeka co więcej aż skończą się te błagania, lecz przerywając tempo modlitwy pospiesznie się ukazuje oraz z nagła wybiega naprzeciwko spragnionej duszy tudzież rozlewając rosę niebiańskiej słodyczy, namaszczając najlepszym olejkiem, ożywia ją zmęczoną, pragnącą - nasyca, wysuszoną orzeźwia również sprawia, wewnątrz przedziwny rozwiązanie umacniając, ożywiając, upajając tudzież otrzeźwiając, iż zapomniawszy o rzeczach ziemskich, pamięta kobieta lecz o Nim. I równie gdy cielesne żądze zwyciężają duszę naprawdę niezwykle, iż porzuca płeć piękna wszelkie zwyczaj rozumu, oraz gość staje się w rodzaju wszelki cielesny, do tego stopnia też ze względu tej niebieskiej kontemplacji wszelkie poruszenia cielesne w ten wybieg są pochłaniane i opanowywane za pomocą duszę, iż zgromadzenie uprzednio w środku niczym się jej negacja logiczna sprzeciwia zaś homo sapiens staje się bez mała całkowity duchowy. 3. Kształtowanie ognika miłościŚw. Bonawentura (Giovanni Fidanza, 1217-1274), podczas studiów w Paryżu do wnętrza 1243 związał się z zakonem franciszkańskim. Po dwudziestu latach uprawiania teologii, został wybrany na generała; późniejszy kardynał tudzież biskup Albano. Rozwijając tajemnicę duchowego wzrostu do wnętrza Rozmowie z samym sobą o czterech rodzajach modlitwy myślnej, Doktor Kościoła zakreśla kierunki krzyża:Przedmiotem pobożnego duchowego trening mają istnieć rzeczy wewnętrzne również zewnętrzne, głębokie i wysokie.Po pierwsze, dusza pobożna powinna na skroś trening duchowe przestawić promień kontemplacji na swoje środek, żeby dojrzeć, jak jest ukształtowana przy użyciu naturę, zniekształcona za pośrednictwem grzech, naprawiona z wykorzystaniem łaskę.Po drugie, powinna wycelować promień kontemplacji na rzeczy zewnętrzne, ażeby uchwycić sens, w charakterze niestałe jest ziemskie fortuna, gdy zmienna ziemska napuszenie także kiedy żałosna ziemska wielkość.Po trzecie, powinna wycelować promień kontemplacji pod adresem głębi, żeby odgadnąć nieuniknioną przymus ludzkiej śmierci, straszną obcesowość Sądu Ostatecznego zaś karę piekła nie do zniesienia.Po czwarte, powinna sprowadzić promień kontemplacji ku wysokości, żeby odgadnąć niebieską frajda, jej nieocenioną ideał, niewymowną zadowolenie natomiast nieskończoną wieczność.Duszo pobożna, oto jest ów beatyfikowany krzyż, zdefiniowany czterema kierunkami, na którym przez ustawiczne rozmyślanie winnaś zawisnąć wraz ze swym najsłodszym oblubieńcem Jezusem Chrystusem. Oto jest tamten południowy furgon, zaopatrzony w czwórka koła, na którym poprzez usilną kontemplację winnaś wstępować aż do pałacu nieba, do wnętrza objaw zbyt swoim najwierniejszym Przyjacielem.W dziełku Trzy ukochany, albo entuzjazm miłości, zostawił praktyczne wskazania na rzecz wejścia na drogę kontemplacji.Powiedzmy, jak na przykład mamy musztrować się w środku stosunku do ognika mądrości. Należy to robić do wnętrza takim porządku:

Biada zuchwałej duszy, która sobie uroiła, że gdyby od chwili Ciebie odejdzie, to maleńko lepszego znajdzie. W którąkolwiek zwróci się stronę — wewnątrz tył, wewnątrz bok, apiać w czoło — wszędzie jej pełnia dolega okrutnie. A ostatkiem sił Tyś spokojem. I oto jesteś blisko. I uwalniasz od czasu nieszczęsnego błądzenia, stawiasz nas na drodze Twojej, pocieszasz natomiast mówisz: „Biegnijcie — Ja was nieść będę, Ja was powiodę, Ja was w tamtym miejscu poniosę”Tajemnica grzechu: zagubienieBolesnym doświadczeniem, które naznacza fatum człowieka, jest błądzenie prowadzące do zagubienia. „Wszyscyśmy pobłądzili wzorem owce, każdy spośród nas się obrócił ku własnej drodze” (Iz 53,6). „Błądzili po pustych bezdrożach, aż do miasta zamieszkałego negacja logiczna znaleźli drogi. Cierpieli niedosyt natomiast głód oraz wygasało wewnątrz nich trwanie” (Ps 107,4n). W świetle powyższych tekstów Pisma Świętego grzesznik jawi się jako wymowa podatna na złudzenia, do wnętrza których potrafi wytrzymać uparcie, aż do tragicznego finału. Podobnie niczym jeden spośród bohaterów powieści Goldinga — duszpasterz budujący tytułową wieżę na kościele. Miasteczko zamiera wewnątrz strachu, wiedząc, że budowa dachu negacja logiczna ma prawa wytrzymać. Obłęd zaślepionego wizjonera kończy się katastrofą: strażnica wali się z hukiem, niszcząc Dom Boży także okoliczne domy, natomiast pan tenże popada wewnątrz obłęd.Grzech objawia się jako niewyobrażalny prąd do przepaści (wewnątrz przekonaniu, iż podążam do krainy szczęścia) albo jako zagubienie na pustynnych bezdrożach. W pierwszym przypadku istota ludzka łamie sobie kości. Iluzja szczęścia skoro jest niczym celuloid wyświetlany na ścianie. Gdy tuz usiłuje wskoczyć w środku jego środek, wali głową wewnątrz mur. Gdy mefistofeles stwarzał poświęcony Antoniemu iluzje ponętnej kobiety w jego pustelni, pozostawał niewzruszony. Zdawał sobie sprawę, iż jest wciągany do wnętrza grę pozorów, która ma rozdzielić jego przestrzeganie Bogu również przebyć nieustępliwe pożądanie podążania ścieżką Prawdy.W drugim przypadku — nieustannych zmian kierunku marszu na pustyni — gość pogrąża się w rozpaczy, osamotnieniu tudzież poczuciu bezsensu. Św. Augustyn po latach uznał, iż uporczywe dążenie za tym, co wydawało mu się pięknem wartym zachodu, wyprowadziła go na manowce:W nawróceniu pierwszą sprawą jest popularność własnego stanu. Człowiek potrafi latami dusić żal przeżytej katastrofy dodatkowo organizować sobie istnienie na dnie przepaści. Pomaga mu w tym stosowanie najprzeróżniejszych „uśmierzaczy”, które pozwalają nie głowić się pogruchotanych kości. Te środki zaradcze jeszcze z większym natężeniem pustoszą eteryczny stwór człowieka, zamieniając go do wnętrza snujące się widmo. Ich suty mnogość sprowadza się do wszelkiego rodzaju stanów amoku, które odrywają człowieka od jego własnego serca, tudzież tym samym od chwili Boga, Źródła Prawdy.W doświadczeniu grzechu również jego gorzkich owoców dominują u ludzi wierzących także pragnących nawrócenia trzy postawy. Pierwsza owo wrażenie słabości a niemocy autentycznego powrotu aż do Boga. Lęk, że nigdy nie uda mi się rozbić ogromnego dystansu, kto wyznacza moje tak dalekie odejście. Być przypadkiem to właśnie próba stało się udziałem Judasza, jaki w swoim osamotnieniu uznał, iż nie istnieje uprzednio wyjście powrotu. Zbyt znacznie odszedłem, bym był w stanie powiedzieć: cała w tył!Druga sylwetka to ogromne poczucie winy, odbierające zamiłowanie do życia również hołd aż do siebie. Człowiek w ten sposób niezmiernie koncentruje się na własnym upadku, że jego ciemno przysłania mu politowanie Boga.Czasem w prawdziwym przeżyciu żalu w ciągu grzechy przeszkadza psychiczne poczucie winy, w którym wewnątrz siedlisko uwagi jesteśmy my sami. Cierpimy, że z powodu naszych pomyłek natomiast złych wyborów ucierpiało nasze dobre imię. Jak mogłem znajdować się taki nonsensowny? Jak mogłem to wyrządzić? Jak mogłem owo opowiadać?Trzecia figura to zapęd zrobienia gruntownego porządku wewnątrz swoim życiu moralnym zaś religijnym oparta raz zbytnio razem na wierze, że wsio da się przepracować zaś uleczyć własnym, konsekwentnym wysiłkiem. Radykalizm poprawy siebie płynie oprócz tego niejednokrotnie z lęku zanim zatratą siebie wewnątrz grzechu, jeślibym zaniedbał duchowej pracy. Być może ta powierzchowność rodzi się spośród poczucia, iż jeżeli mam zasłużyć na Bożą eros, muszę wykazać się odpowiednią żarliwością, która przywróci mi Bożą aprobatę.Odrębnym problemem jest bubel myślenia o nawróceniu jako drodze, na której aż do końca życia będzie się do wnętrza człowieku dokonywała wewnętrzna przemiana. Nie ma bowiem takiego momentu, w którym moglibyśmy rzec: — Dziękuję Ci, Boże, że jestem tak doskonały. Przypowieść o celniku również faryzeuszu stanowi zawiadomienie przed postawą definitywnego zwycięzcy do wnętrza duchowych bojach.Poszukajmy wewnątrz słowie Bożym tropów wiodących do odkrycia Bożego pomysłu na dokładnie przeżyte nawrócenie.Zachwyt, który rodzi się w duszy Augustyna, ma swoje zdrój do wnętrza odkryciu zasadniczego na rzecz chrześcijańskiego rozumienia nawrócenia faktu: Bóg przychodzi aż do grzesznika, iżby rozdziawić mu oczy na stan, w środku jakim się znajduje. Przychodzi, by wywyższyć go na własnych rękach spośród piekła, do którego zabłądził.Ewangeliczną ilustracją Boskiej obecności pod ręką grzeszniku jest schadzka z Samarytanką (J 4,1–42). Życie tej kobiety jest wybitnie mocnym obrazem ludzkiego zagubienia. „Miała pięciu mężów” — nie kochanków, jakkolwiek mężczyzn, u których pragnęła odnaleźć szczęście. Błąka się jakim sposobem do wnętrza zaklętym kręgu, kluczy po pustyni w środku rozpaczliwym oczekiwaniu, że tym pospołu się uda, że znajdzie właściwego mężczyznę, korzenie, które ją napoi. Rozmowa spośród Jezusem pomaga odsłonić bolesną ranę jej serca. Może wymyślić własne zagubienie, negacja logiczna czując się tuż przy tym potępioną. Droga przychodzi do Samarytanki, rozpościera się u jej poranionych w mig na oślep stóp. Tą drogą będzie mogła udać się aż do „miasta zamieszkałego” (Ps 107,5).Pozostając u Ojca, jest Chrystus prawdą także życiem; oblekając się do wnętrza padlina, stał się drogą. Nie powiedziano ci: „Pracuj natomiast szukaj wartościowy, abyś doszedł do prawdy dodatkowo życia”. Nie owo ci powiedziano. Wstań, leniwcze, podejście sama do ciebie przyszła również śpiącego obudziła cię ze snu, oby cię no tak obudziła! Wstań zaś chodź!